Sint zat te denken
Voor de column van de maand december had ik mij enkele weken geleden al voorgenomen deze te zullen schrijven over de naderende feestdagen. Passend bij deze laatste maand van het jaar en waarschijnlijk meer dan voldoende stof om over te schrijven. De feestdagen en dan met name Sinterklaas en Kerstmis zijn drukke tijden in ons gezin. Omdat Anna al bijna 12 jaar bij ons woont, hebben we al wat ervaring kunnen opdoen, weten we inmiddels wat helpt om deze maand zonder al te veel kleerscheuren door te komen en uiteindelijk toch enigszins gezellig aan de pepernoten en het kerstdiner te zitten. Op tijd beginnen en goed plannen. Zo gebeurde het dat we bij het eerste surpriselootje eind oktober al de knutselspullen uit de kast haalden en de eerste surprise zelfs al een feit is. Het bijbehorende gedicht werd nog even vooruit geschoven, want rijmen is niet Anna’s sterkste kant. Sterker nog: Anna heeft een nauwelijks ontwikkeld gevoel voor gelijke klanken en bij het gedicht was er dus enige hulp en inzet nodig van zowat het hele gezin. Om het niveau van “Sint zat te denken” te ontstijgen, werden er verschillende serieuze, andere minder serieuze voorstellen (met dank aan vader Roel) gedaan en ontstond er uiteindelijk een kort gedicht. Aan het einde van het jaar ontstaan er ook elk jaar weer gevoelens bij diverse mensen die rondom Anna staan, die te maken hebben met de invulling van de feestdagen. Hoe gaan we deze dagen invullen, maar belangrijker nog: met wie worden de dagen ingevuld? Om aan ieders wensen en behoeften tegemoet te komen en vooral jezelf niet te vergeten rond deze tijd, wordt er zorgvuldig gepland. Iedereen daarbij tevreden stellen is een hoog doel, dat zelden bereikt wordt. Dan is er tenslotte nog de cadeaustroom te noemen die in beide richtingen vloeit. Gedurende het hele jaar probeer ik mijn ogen en oren open te houden, om kleine subtiele hints te onthouden en op te slaan, die Anna dan bij haar eigen familie onder de kerstboom kan leggen. De familie van een pleegkind is weliswaar een onlosmakelijk deel van je eigen gezin geworden, echt eigen voelt het echter niet. Het blijft een beetje zoals de eerder genoemde surprise die je voor iemand moet maken, alleen het lijstje met wensen ontbreekt. Voor de jongens Job en Mart blijft de dubbele stroom cadeaus die Anna mag uitpakken het onderwerp van gesprek. De tiener Job die op momenten vanuit benadeling reageert en vooral zichzelf als middelpunt van het universum ziet. En Mart die vanwege zijn leeftijd nog niet goed begrijpt waarom Anna twee keer zoveel als hem krijgt. Mijn magere uitleg dat Anna daarentegen ook een aantal zaken moet missen is bij beiden nog niet echt binnengekomen, getuige het feit dat ik dit elk jaar in december opnieuw uitleg. Rustig blijven doorademen en gewoon doorgaan heeft ons tot nu toe altijd weer door de feestmaand heen geloodst, dus dat zal ook dit jaar weer gaan gebeuren.
