Jongleren
Toen ik deze week onze jongste zoon Mart naar school had gebracht en terug liep naar huis, denkend aan alle zaken die met mijn werk van die dag te maken hadden, overviel mij een gedachte die mij al vaker overvallen is in de jaren dat Anna bij ons woont. Hoe zou mijn leven eruit hebben gezien als ik alleen de zorg voor de kinderen zou hebben gehad. De gedachte aan alleen een fulltime betaalde baan zonder kinderen is voor mij nooit een realistische gedachte geweest omdat mijn kinderwens altijd vrij sterk is geweest. Deze gedachte speelt dan ook geen rol van betekenis voor mij persoonlijk. Dit gevoel werd meteen versterkt toen ik thuis kwam en zag dat ik twee gemiste oproepen van Anna had. De klok tikte onverbiddelijk verder en terwijl ik de hond Max aanlijnde stuurde ik een berichtje naar Anna met de vraag wat er aan de hand was. Ik had nog een kwartier de tijd om mijn werktas te pakken en de weg naar mijn werk af te leggen. Anna had inmiddels al contact gezocht en gevonden bij Roel. Roel en ik hadden ook al kort afgestemd dankzij de moderne technologie. De tijd voor de hond moest die middag maar ingehaald worden, het werd een hele korte wandeling. De strekking van de noodkreet van Anna was dat zij -net aangekomen op school- te horen kreeg dat er die dag geen school was. De griepgolf had de leraren dusdanig te pakken, dat er zich die ochtend 5 docenten ziek hadden gemeld en de school zich genoodzaakt zag de leerlingen vanaf de bovenbouw net aanwezig op school weer naar huis te sturen. Dus haalde ik Anna weer op bij school en nam ik haar noodgedwongen mee naar mijn werk. Mijn werk is gelukkig vrij flexibel in dit soort onverwachte situaties, maar het is en blijft een soort jongleren voor mijn gevoel. Er zijn voortdurend een aantal ballen die in de lucht moeten worden gehouden. En ja, er vliegen regelmatig ballen op de grond. De eigenschappen van de ballen veranderen, er verdwijnen ballen die niet meer terug komen, maar er komen ook telkens weer nieuwe ballen bij. Dit zal waarschijnlijk zo blijven totdat het moment waarop de jongste het huis verlaat. De keuze om naast een druk gezin met 3 kinderen, een man die fulltime (verspreid over 4 dagen) werkt ook nog een betaalde baan buitenshuis te ambiëren is een hele bewuste keuze. Als ik al aan iemand een uitleg hierover verschuldigd zou zijn, dan kan ik hierin erg kort zijn. Ik vind mijn werk erg leuk en het geeft me energie. Laat dat laatste nu iets zijn dat erg van pas komt in ons gezin. Het jongleren maakt me daarmee nog niet geschikt om in het circus te gaan werken, maar zorgt er wel telkens voor dat ik de ballen die op de grond gevallen zijn wil oprapen.