Loslaten
De kalender geeft begin februari aan. Met het begin van deze nieuwe wintermaand bereiden wij ons voor op de volgende verjaardag, namelijk die van Anna. Volgende week zal zij de mooie leeftijd van 15 jaar bereiken. Tevens maken wij ons met het gezin klaar voor een paar dagen gek doen, verkleden, feesten en even alles los laten. Ons gezin, dat wil zeggen iedereen behalve Roel en de hond Max bevindt zich tijdens de carnaval een week lang in een soort bubbel. Binnenin de bubbel zijn de regels helder. Je feest, je gaat al dan niet gezamenlijk op stap, je bekijkt of loopt optochten en je maakt samen plezier. Buiten de bubbel zijn de regels ook overzichtelijk. Het huis moet af en toe gepoetst worden, er dient gekookt te worden en er moet een backup zijn die thuis blijft voor kinderen die ziek of vermoeid zijn. Bij de jongens Job en Mart zit het carnaval vieren in hun bloed en ze hebben het met de paplepel ingegoten gekregen. Bij Anna is het met de jaren gegroeid tot datgene wat het nu is. Dit resulteerde dan ook enkele weken geleden onvermijdelijk in de vraag of ze met vriendinnen de stad in mocht om carnaval en wellicht ook nog een beetje haar verjaardag na te vieren. Deze vraag zat er al een tijdje aan te komen, dus helemaal onvoorbereid waren Roel en ik niet. Het grote loslaten en losmaken zoals de periode van de puberteit vaak wordt gezien, zou met deze stap weer een nieuwe fase ingaan. Buiten het vertrouwde dorp waar mensen nog op elkaar letten, massa’s jongeren bij elkaar en veel verleidingen waar Anna zelfstandig ja dan wel nee tegen gaat zeggen en dat helemaal alleen of onder toeziende groepsdruk van het groepje gelijkgezinden die zij op dat moment om zich heen verzameld heeft. Uiteindelijk hebben we gekozen voor een tussenoplossing die op dit moment toch net even beter aanvoelde. Meer bewegingsvrijheid met een vriendin, maar wel binnen de dorpsgrenzen zodat eventuele hulptroepen snel ingevlogen kunnen worden. Terugkijkend op de jaren die Anna in ons gezin verblijft, kan ik concluderen dat de term loslaten bij ons pleegkind een ander gevoel en een andere betekenis met zich meebrengt dan het loslaten van Job en Mart. Het stevig verankerd fundament van de jongens zorgt voor een soort oervertrouwen dat het los maken niet noodzakelijkerwijs makkelijker maar vanzelfsprekender maakt. Het fragiele hechtingslijntje dat Anna aan ons verbindt maakt, dat we elke nieuwe vraag van haar om zich los te maken van ons om zo haar eigen identiteit te kunnen vormen, telkens zorgvuldig van alle kanten dienen te bekijken voor ons gevoel. Na het gefeest van de afgelopen dagen sloten Roel en ik de afgelopen periode met zijn tweeën zonder kinderen af met een weekendje in een heerlijk hotel. Op de muur stond een mooie tekst met een waarheid die ik in het kader van deze column erg passend vind. “Het beste aan de toekomst is dat ze gelukkig maar met één dag tegelijk komt, Abraham Lincoln.”
