Sinds een tijdje heeft Anna een bijbaantje. De onvermijdelijke sollicitatiebrief moest geschreven worden en iets later zou er ook nog een persoonlijk gesprek volgen. Om haar kansen bij een vreemde organisatie, die nog geen kans had gehad om achter de persoon van Anna te kijken en die zijn oordeel ging baseren op droge en statische feiten te optimaliseren, besloot ik haar een handje te helpen met de brief. Het gesprek zou ze alleen voeren. Meteen rees bij mij de vraag ‘hoeveel informatie moeten en gaan we prijsgeven?’
Aan de ene kant ben ik van mening dat je open en transparant moet zijn, aan de andere kant zijn een aantal zaken ook privacy-gevoelig en weet ik dat Anna bijvoorbeeld haar pleegkind-zijn en bijbehorende voorgeschiedenis niet aan de grote klok wil hangen, hetgeen haar goed recht is.
We besloten tot een compromis en alleen haar opleidingsniveau te vermelden. De werkgever had dan een eerlijke kans om een inschatting te maken of de werkzaamheden op zijn minst realistisch zouden zijn. Gelukkig mocht ze ook enkele sterke kanten van zichzelf benoemen op het sollicitatie-formulier en daar had Anna gelukkig geen moeite mee. “Ik ben vriendelijk, ik kan goed met kinderen omgaan en ik help andere mensen graag” vertelde ze mij na enig aarzelen. Kwaliteiten die ik als pleegmoeder alleen maar kon onderschrijven. Een enorme opluchting volgde iets later toen ze werd uitgenodigd op gesprek, iets waar ze zich goed doorheen zou slaan en nog iets later mocht starten in een fijn, klein team dat haar warm ontvangen heeft op weg naar haar eerste ervaringen op haar beroepsweg.
Nu we alweer een tijdje ervaren hoe het is om twee werkende tieners (tegenwoordig heet dat erbij-baners) in huis te hebben, want ook Job werkt al een tijdje hetgeen ook hem goed af gaat, is het soms zelfs een keer wat rustiger in huis. Iets waar Roel en ik op momenten serieus aan moesten wennen. De elke week wisselende werkroosters van Job en Anna houden een grotere mate van flexibiliteit van ons gezin in, er wordt op verschillende tijden gegeten en huissleutels worden vlijtig gebruikt en soms ook vergeten. Net als op hun werkplekken wordt er in- en uitgecheckt, wat weer een nieuwe dynamiek met zich meebrengt.
De verhalen die Anna mee naar huis brengt zijn zeer divers, net als haar ervaringen en bijbehorende gevoelens. Ik denk dat ik in de afgelopen tijd al een heel palet aan emoties voorbij heb zien komen: van trots, enthousiasme, zelfverzekerdheid, hoop, plezier tot en met boosheid, teleurstelling, irritatie, vrees en gevoelens van benadeling.
Zelf weet ik niet waar we ons over een half jaar zullen bevinden op het vlak van de erbij-baner, dat weet ik niet daar waar het Anna betreft, maar evenmin weet ik dat van Job. Het gevoel dat overheerst is, dat het fijn is dat Anna een kans gekregen heeft om -los van haar (lage) opleidingsniveau- te mogen laten zien wat ze in haar mars heeft. Het helpen van andere mensen en vriendelijk zijn, mag ze wekelijks laten zien in haar functie en volgens mij doet ze dit heel aardig.