Aan tafel tijdens het avondeten komen de meest uiteenlopende gesprekken voorbij. Iedereen ploft neer na een lange dag werken, een dagje huishouden en alles wat een vrije dag aan leuke dingen met zich meebrengt, een enerverende schooldag of gewoon een middagje trampoline springen met een vriendje of vriendinnetje. Meestal zijn het wat praktische zaken die even kort besproken worden, leuke anekdotes over de juffrouw, hilarische pranks van de middelbare school of simpelweg wat er tijdens het volgend weekend op de planning staat.
Vandaag nam ons gesprek als vanzelf een andere wending en kreeg plotseling een diepgang die uit het niets leek te komen. Het onderwerp van ons gesprek ging over het binnenkort geplande bezoek aan de dierentuin die alle pleeggezinnen als extraatje ontvangen. Als grap werd er geopperd dat als Anna moest werken, de rest van het gezin best alleen zou kunnen gaan. Anna reageerde onthutst en was van mening dat het uitje voor pleegkinderen bedoeld was. Roel en ik reageerden dat het een soort cadeautje was, dat ook voor de andere kinderen in het gezin en de pleegouders was die het hele jaar soms net een tandje bij moeten zetten en geconfronteerd worden met situaties die andere niet-pleeggezinnen doorgaans niet meemaken. Anna’s spontane reactie was, dat we daar zelf voor gekozen hadden. Die opmerking moest ik even laten zakken. Hadden Roel en ik daar 11 jaar geleden zelf voor gekozen, was haar opmerking terecht? Vanuit Anna’s perspectief gezien volkomen terecht natuurlijk. Ik vertelde Anna dat ze het kon vergelijken met het ondertekenen van een blanco contract. Je zegt samen “ja” tegen het openstellen van je volledige gezin voor een kind dat op dat moment een veilige plek in een gezin nodig heeft. Daar hebben we voor gekozen. Tegelijkertijd zet je je handtekening onder een contract waarvan je nauwelijks de inhoud kent. Anna luisterde aandachtig en leek deze andere invalshoek voor zichzelf te laten zakken.
